Η παράταση του λουκέτου στον αθλητισμού, η αβεβαιότητα για το μέλλον, η έλλειψη ενημέρωσης σχετικά με το πλάνο(αν υπάρχει τέτοιο) επανεκκίνησης έχουν δημιουργήσει ένα δυσάρεστο κλίμα σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που ασχολείται ακόμη και σε ερασιτεχνικό επίπεδο με τον αθλητισμό. Ένας άνθρωπος που έχει ...φάει την ζωή του στα γήπεδα, ο διεθνής καλαθοσφαιριστής (ΠΑΟΚ, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, Μαρούσι κ.α.) ο Νίκος Μπουντούρης , ιδρυτής της "Nikos Boudouris Academy", μιλάει στο SportBubble για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί:
"Το λυπηρό για μένα αυτή την στιγμή είναι πως δεν υπάρχουν προτάσεις , δεν υπάρχει κανένα σχέδιο να κατατεθεί έστω προς συζήτηση. Δεν γνωρίζει κανείς τι θα γίνει με τις Εθνικές κατηγορίες, διαφόρων αγωνισμάτων. Θα μιλήσω όμως για τον χώρο στον οποίο δραστηριοποιούμε και είναι οι Ακαδημίες.
Θα είχε ενδιαφέρον ας πούμε να ακούγαμε τη γνώμη ενός ειδικού λοιμωξιολόγου για το αν μπορεί ένας πολύ μικρός αριθμός παιδιών, σε συγκεκριμένα τετραγωνικά μέτρα να κάνει ασκήσεις γυμναστικής σε ανοικτό γήπεδο, χωρίς επαφή, χωρίς διπλό, χωρίς ένας εναντίον ενός, χωρίς να μπλέκονται τα τμήματα μεταξύ τους. Με μπάλες που θα φέρνουν από το σπίτι τους και με ένα πλάνο για το πως θα παραλαμβάνουν τα παιδιά οι γονείς. Με ενημέρωση και κανόνες".
Ο αθλητισμός είναι ανάγκη, είναι υγεία
"Δεν υπάρχει καν προς διαβούλευση ένα πρωτόκολλο που θα μπορούσε να συζητηθεί για τον αναπτυξιακό αθλητισμό και για μένα αυτό είναι πολύ στενάχωρο.
Ξέρετε, ο αθλητισμός είναι ανάγκη , είναι υγεία. Αλίμονο σε όλους μας αν βγει από την ζωή μας. Η απάντηση σε ένα πρόβλημα δεν μπορεί να είναι το "τίποτα". Αυτό δεν είναι λύση. Ούτε είναι λύση να λειτουργούμε όπως λειτουργούσαμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Δεν μίλησα για ματς, δεν μίλησα για κλειστά γήπεδα, ούτε για κανονικές προπονήσεις...
Πρέπει να δώσουμε μια διέξοδο. Αν συμφωνήσουμε πως είναι λύση τα παιδιά να πηδάνε μάντρες για να παίζουν μονό στα κρυφά, γιατί αυτό συμβαίνει σήμερα, οκ, κανένα πρόβλημα.
Εγώ λέω πως ένα παιδί μπορεί οργανωμένα ,στην ομάδα του να κάνει την γυμναστική του και να έχει μια διέξοδο από το σπίτι. Σε ανοικτό γήπεδο κι όταν βοηθάει ο καιρός. Από το τίποτα επιλέγω το μίνιμουμ.
Ας ξεκινήσουν κάποιες προτάσεις για το κάθε άθλημα ξεχωριστά. Στο μπάσκετ ειδικά δεν βλέπω κάποια κινητικότητα, δεν ακούω καν για σκέψεις αναφορικά με το θέμα. Δε βλέπω διάθεση για δημόσιο διάλογο. Ούτε από εκπροσώπους της Ομοσπονδίας ούτε από τους υποψήφιους για τη νέα διοίκηση.
Εγώ είπα κάτι: Ανοικτό γήπεδο, σε 40 τετραγωνικά το κάθε παιδί, με τη δική του μπάλα... Ασκήσεις τρεξίματος και ατομικής ενδυνάμωσης στο γήπεδο του με εμποδιάκια, σκάλες, σχοινάκι κ.α. Μπορεί να είμαι λάθος, θα χαρώ να ακούσω το "γιατί", όμως πρέπει επιτέλους να υπάρξει μια μερίμνα για χιλιάδες παιδιά.
Για να προλάβω κάποιους. Γνωρίζω πολύ καλά τι συμβαίνει γύρω μας. Το σύστημα πιέζεται, πεθαίνει κόσμος. Σέβομαι τις οικογένειες των θυμάτων, υπάρχει κόσμος που το τελευταίο που θέλει να ακούσει είναι για την λειτουργία του αθλητισμού. Το κατανοώ. Από την άλλη είμαι και υπέρ του προγραμματισμού. Το ανεξέλεγκτο παιχνίδι στην αλάνα, τα μονά με τους φίλους μπορεί να είναι περισσότερο επιζήμια".
Για την Basket League ο Νίκος Μπουντούρης λέει:
"Υπηρέτησα για 19 χρόνια τη μεγάλη κατηγορία ως αθλητής. Λυπάμαι με αυτό που βλέπω. Δεν είναι ελληνικό μπάσκετ αυτό. Κάποτε ο ξένος παίκτης που αποκτούσε μια ομάδα έκανε πραγματικά την διαφορά, η παρουσία του αποκτούσε νόημα. Τώρα η κατηγορία λες και έγινε ο προθάλαμος, το προπονητήριο του ξένου για να βρει το επόμενο συμβόλαιο. Είναι πολύ χαμηλό το επίπεδο των ξένων που έρχονται τα τελευταία χρόνια. Αισθάνομαι πως έρχονται στην Ελλάδα για να μάθουν κι όχι να διδαχθούμε εμείς όπως συνέβαινε παλαιότερα".
Για τον Έλληνα παίκτη δήλωσε:
"Το έχω πει και σε άλλη συνέντευξη, ο Έλληνας παίκτης είναι εγκλωβισμένος. Διακρίνεται ένα παιδί στο παιδικό , στο εφηβικό , στα κλιμάκια , στην Εθνική και μετά του λέμε "δεν έχει χώρο να παίξεις...". Είναι σα να λες σε ένα μαθητή, "καλά διάβασες στο γυμνάσιο, στο λύκειο όμως δεν έχει για σένα θέση στο πανεπιστήμιο". Αυτό συμβαίνει.
Παιδιά όπως ο Ματζούκας, ο Ρογκαβόπουλος, ο Μωραϊτης όπως και άλλα που ξεχνάω τώρα, είναι ξεχωριστά, πρέπει να τους δίνεται ο χρόνος να παίζουν. Ο Τσαλμπούρης μετά από τόσα χρόνια βρήκε επιτέλους χρόνο στον ΠΑΟΚ... Δεν είναι εύκολο ο 25άρης Έλληνας να κερδίσει τη θέση έναντι του ξένου. Ο άλλος έρχεται από την άλλη άκρη του κόσμου, έχει μεσολαβήσει διαπραγμάτευση. Και χειρότερος να είναι του Ελληνα, ο ξένος θα πάρει περισσότερες ευκαιρίες γιατί αν δεν παίξει θα γκρινιάξει. Το παλικάρι που ήρθε στην ανδρική ομάδα από το εφηβικό ποιος θα του δώσει σημασία αν γκρινιάξει;"
**Η Nikos Boudouris Academy κι ο Νίκος Μπουντούρης συνεργάζεται με εκπαιδευτικούς οργανισμούς και αθλητικούς φορείς της χώρας ως προπονητής, σύμβουλος και υπεύθυνος αθλητικών προγραμμάτων.
0 Σχόλια