Νίκος Κεραμεύς: "Η "μαύρη τρύπα" του Ελληνικού μπάσκετ"- Οι αθλητές οι γονείς, η ανάγκη για νέο αναπτυξιακό πρόγραμμα

 

Φέτος ο Νίκος Κεραμεύς συμπληρώνει 43 χρόνια στον χώρο της προπονητικής και όσα θα διαβάσετε παρακάτω αποτελούν κατά κάποιο τρόπο το "απόσταγμα" συμπερασμάτων, σκέψεων, βιωμάτων μέσα από την ενασχόληση του με το μπάσκετ το οποίο υπηρετεί επί σειρά δεκαετιών ( Εθνικές ομάδες, Άρης, Νέστωρας, ΜΕΝΤ, Μαντουλίδης, Ολυμπιακός και σήμερα Χ.Α.Ν.Θ.)

Ο Έλληνας τεχνικός μίλησε στο SportBubble για όσα σχετίζονται με το αναπτυξιακό μπάσκετ, για την έννοια της λέξης "ταλαντούχος αθλητής" για το περιβάλλον του, τον ρόλο της οικογένειας, την θέση του Έλληνα παίκτη στην επαγγελματική Α1 και το ηλικιακό κενό που υπάρχει στη χώρα μας για τους αθλητές που συμπληρώνουν το 18ο έτος της ηλικίας τους 

"Στην Ελλάδα υπήρχαν πάντοτε ταλέντα, υπάρχουν και σήμερα. Και αυτό γιατί περισσότερο λόγω ψυχοσύνθεσης και ιδιοσυγκρασίας και λιγότερο λόγω σωματότυπου το μπάσκετ ταιριάζει στον Έλληνα. Πέρα από τις τεχνικές δεξιότητες οι οποίες βελτιώνονται, ο Έλληνας παίζει έξυπνα, διαβάζει το παιχνίδι, δυσκολεύει τον αντίπαλο διότι είναι απρόβλεπτος και σκέφτεται "έξω από το κουτί", παθιάζεται για τη νίκη. 

Οφείλω βέβαια να ομολογήσω πως αθλητές της προηγούμενης γενιάς με παγκόσμιες και πανευρωπαϊκές διακρίσεις δεν ήταν απλά ταλέντα, αλλά ταλεντάρες, μερικοί από αυτούς μπασκετικές ιδιοφυίες. Σημειώνω επίσης πως το ταλέντο δεν απονέμεται διά χρίσματος, ούτε μπορεί να το αγοράσει κανένας, γιατί πουθενά στον κόσμο δεν πωλείται, απλά υπάρχει και καλλιεργείται.

"Ο ταλαντούχος αθλητής θυσιάζει το εγώ του"

"Το ταλέντο όμως από μόνο του δεν αρκεί αν δεν συνοδεύεται από σκληρή δουλειά. Ακυρώνεται δε, αν ο ταλαντούχος αθλητής δεν αντιληφθεί ότι πρέπει να έχει στη ζωή του πειθαρχία και αυτοέλεγχο. Τα δύο αυτά πολύ σημαντικά πράγματα αποτελούν την τροφή του ταλέντου.

Επίσης  πρέπει να θυσιάζει το "εγώ" του για την ομάδα, να μην είναι μόνο καλός παίκτης, αλλά κυρίως καλός συμπαίκτης. Επισημαίνω την αξία του ομαδικού πνεύματος, και υπενθυμίζω πως την εποχή των μεγάλων επιτυχιών, οι διακρίσεις μας δεν ήταν τόσο στο σκοράρισμα, όσο στην δημιουργία. Θυμάμαι πως στην Εuroleague είχαμε στην πρώτη πεντάδα στις assist, τρεις Έλληνες.

Όσο μεγάλο ταλέντο και να είναι πρέπει να συμβάλλει ώστε στην ομάδα του να δημιουργηθεί κλίμα σεβασμού, εμπιστοσύνης και αφοσίωσης του ενός προς τον άλλο, συμπαίκτες και προπονητές και κυρίως προς την ομάδα".

"Έτσι μπορεί το ταλέντο να ανθίσει"

-Ποιος θα μπορούσε να εμπνεύσει τον ταλαντούχο αθλητή; Ο Ν. Κεραμεύς απάντησε:  

"Το περιβάλλον του, άμεσο, ή έμμεσο. Οι γονείς, οι δάσκαλοι, εμείς οι προπονητές, οι παράγοντες των ομάδων, οι αμφιλεγόμενοι ατζέντηδες, οι δημοσιογράφοι, οι φίλοι.

Όταν το περιβάλλον αποπνέει υγεία, όταν υπάρχουν κώδικες ηθικής, δικαιοσύνη, αγάπη, σεβασμός ακόμη και προς τον αντίπαλο, όταν στον αθλητή δίνονται κίνητρα, όταν τίθενται στόχοι εφικτοί και υλοποιήσιμοι, ο αθλητής μπορεί να ονειρεύεται και το ταλέντο του μπορεί να "ανθίσει". 

Ο κάθε αθλητής θέλει το χρόνο του, να κάνει λάθη και να μάθει από αυτά, να διαχειριστεί την ήττα χωρίς να τον δείχνουν με το δάχτυλο, να μοιράζεται τις χαρές τις οποίες ένα ομαδικό άθλημα μπορεί να προσφέρει. Ανεξάρτητα του πόσο ψηλά θα φτάσει, δεν θα γίνουν άλλωστε όλοι πρωταθλητές, θα είναι ένας ευτυχισμένος sportsman. Τις συνθήκες αυτές ο κάθε αθλητής τις δικαιούται"

"Πολλές φορές, γονείς ασκούν κακή πίεση" 

Από τί κινδυνεύει ένα ταλέντο να ακυρωθεί ή να πληγωθεί;

"Ο μεγαλύτερος κίνδυνος έγκειται στο ότι αντιμετωπίζουμε τα μικρά παιδιά σαν επαγγελματίες. Ξεχνάμε την ηλικία τους και έχουμε από αυτά υπερβολικές απαιτήσεις. Δεν είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε πως ο νεαρός αθλητής κάνει αυτά που μπορεί και όχι όσα θέλουμε, ή "απαιτούμε" εμείς από αυτόν.

Του στερούμε την παιδικότητά του. Την ώρα που τα άλλα παιδιά παίζουν κυνηγητό, κάνουν ποδήλατο, ή κάνουν βουτιές στη θάλασσα, εμείς τον μαντρώνουμε σε ένα γυμναστήριο και καμαρώνουμε πως ο γιος μας κάνει "personal". Πολλές φορές, γονείς ασκούν κακή πίεση στα παιδιά τους για να ικανοποιήσουν τη δική τους ματαιοδοξία. Μαλώνουμε τον αθλητή, επειδή δεν καταλαβαίνουμε πως το άστοχο σουτ δεν είναι αμαρτία και πως σε κάποιες περιπτώσεις το "δεν πειράζει" έχει την δική του μεγάλη αξία. 

Του φορτώνουμε ευθύνες τις οποίες οι πλάτες του δεν μπορούν να σηκώσουν και κάποια στιγμή λυγίζουν. Δεν καταλαβαίνουμε πως το παιδί μάς χρειάζεται δίπλα του, κυρίως όταν έχει σκοντάψει και χρειάζεται βοήθεια για να σηκωθεί και όχι μόνο στους πανηγυρισμούς μετά τη νίκη.

Βιαζόμαστε να δρέψουμε καρπούς. Αμέσως μετά από δύο τρίποντα και καλή απόδοση στο παιδικό ή στο εφηβικό, ετοιμαζόμαστε για συμβόλαιο στο ΝΒΑ. Θέλουμε από το υπόγειο της πολυκατοικίας να ανεβούμε στον όγδοο , χωρίς να περάσουμε από τους ενδιάμεσους ορόφους. 

Δεν έχουμε επίγνωση πως από δεκαπέντε ετών και μετά, χρειάζονται επτά με οκτώ χρόνια επίπονης προσπάθειας και μεγάλη τύχη να μην συμβεί κάποιος σοβαρός τραυματισμός, ώστε να ελπίζει ένας αθλητής να δοκιμάσει ένα υψηλό αγωνιστικό επίπεδο".

Τσιρίζουμε από την κερκίδα: "Τέλειωσε το" 

"Φανατίζουμε τον παίκτη, κάνοντας το αποτέλεσμα ενός αγώνα ζήτημα ζωής ή θανάτου. Τότε, σύμφωνα με τον αείμνηστο coach Dean Smith έχουμε σοβαρό πρόβλημα, γιατί... θα πεθάνουμε πολλές φορές. Τσιρίζουμε από την κερκίδα: "Τέλειωσε το" και όχι "πάσαρε", "Μόνος σου" και όχι "δίπλα σου" διαμορφώνοντας πολλές φορές έναν αρρωστημένο εγωισμό που πληγώνει συμπαίκτες και ομάδα.  Η γλώσσα του σώματός του προδίδει συχνά θυμό και στενοχώρια. Το παιδί αυτό είναι καταδικασμένο να μην απολαμβάνει τις ανεπανάληπτες στιγμές που ο αθλητισμός μπορεί να του προσφέρει.

Ίσως το χειρότερο από όλα είναι όταν με την ανοχή ή με την προτροπή του γονιού γίνονται συμβιβασμοί και οι υποχωρήσεις σε θέματα εκπαίδευσης. Η θέση μου είναι απόλυτη, το σχολείο προηγείται και ο αθλητισμός με όσες θυσίες αυτός συνεπάγεται ακολουθεί και συμπληρώνει.

Αντί της ατομικής προπόνησης θα προτιμούσα τον πιο δόκιμο όρο προπόνηση ατομικής τεχνικής. Στο δικό μου σωματείο, την Χ.Α.Ν.Θ. πραγματοποιείται είτε ξεχωριστά με δύο τουλάχιστον αθλητές, είτε ως κομμάτι της ομαδικής προπόνησης, όποτε ο παίκτης επιθυμεί και ο προπονητής κρίνει σκόπιμο. Γίνεται με ευθύνη της ομάδας και χωρίς οικονομική επιβάρυνση για τον αθλητή".

"Υπάρχει τεράστιο κενό ηλικιών μια "μαύρη τρύπα"

Σχετικά με την θέση του Έλληνα παίκτη στην BasketLeague ο Νίκος Κεραμεύς λέει:"Θα ήμουν πολύ χαρούμενος αν συμμετείχαν περισσότερα Ελληνόπουλα στην Α1. Οι 6 ξένοι παίκτες για το επίπεδο του Ελληνικού μπάσκετ είναι υπερβολή και πολυτέλεια. Στην ουσία δεν παρακολουθούμε Ελληνικό μπάσκετ αλλά μπάσκετ στην Ελλάδα. Ένα σενάριο με τρεις ξένους στο Ελληνικό πρωτάθλημα και έξι μόνο στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις θα μπορούσε να είναι ισορροπημένο.

Θα έπρεπε όμως να μας προβληματίσει η αδυναμία των νεαρών Ελλήνων να διεκδικήσουν θέση ή χρόνο  από μέτριους αλλοδαπούς παίκτες. Εξηγούμαι. 

Στην Ελληνική πραγματικότητα, υπάρχει ένα τεράστιο κενό ηλικιών μια "μαύρη τρύπα". Από τη στιγμή που δεν υπάρχει πρωτάθλημα Νέων, το επόμενο βήμα για έναν αθλητή που έχει τελειώσει το εφηβικό στα 18 του, είναι η ένταξή του σε ανδρική ομάδα. Τον παρομοιάζω με έναν απόφοιτο γυμνασίου που προσπαθεί να επιβιώσει στο Πανεπιστήμιο. 

Εκεί λοιπόν, θα κληθεί να αντιμετωπίσει , εκτός των βετεράνων, στην πιο κοντινή σε αυτόν ηλικία των 22 ετών ένα Αμερικάνο που έχει αποφοιτήσει από κολέγιο και έρχεται να παίξει στην Ευρώπη. Συνήθως το crash test είναι για το Ελληνόπουλο σοκαριστικό. Οποιαδήποτε σύγκριση βιολογική και αθλητική αποβαίνει εις βάρος του. Ιστορικά, δύο αθλητές αποτέλεσαν εξαίρεση και κατάφεραν από τα 18 τους να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της Α1. 

Ο Νίκος Ζήσης λόγω ωριμότητας και πνευματικής υπερεπάρκειας και ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης λόγω σωματικής διάπλασης. Πολλοί ταλαντούχοι Έλληνες, μερικοί από αυτούς κορυφαίοι στην ηλικία τους στην Ευρώπη, "καίγονται" γιατί μπαίνουν νωρίς στην αρένα, στη συνέχεια δε είναι πολύ δύσκολο να συνέλθουν. Αποφεύγω σκόπιμα να αναφέρω παραδείγματα, ων ουκ έστιν αριθμός. Πολλοί αθλητές περιφρονούν την Α2, την Β και την Γ Εθνική που θα τους προσέφεραν ένα ενδιάμεσο σκαλοπάτι απαραίτητο για την εξέλιξή τους.

Παλαιότερα στην ΕΟΚ, για την λύση του προβλήματος προτάθηκαν λύσεις οι οποίες είτε ατόνησαν (πρωτάθλημα κάτω των 20), είτε δεν εφαρμόστηκαν  (καθεστώς διπλού δελτίου). Το πρόβλημα λοιπόν είναι και δομικό. Η αντιμετώπισή του είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την ΕΟΚ".

"Χρειαζόμαστε ένα φρέσκο αναπτυξιακό πρόγραμμα"

Για την δουλειά στις υποδομές δήλωσε: "Έχω υπηρετήσει το αναπτυξιακό πρόγραμμα της ΕΟΚ για δέκα χρόνια 1998-2007. Αποτελεί τον ένα βασικό πυλώνα του Ελληνικού μπάσκετ (ο δεύτερος είναι οι Εθνικές ομάδες και δίνω έμφαση στις μικρές ηλικίες). Μετά το 1990 ήμασταν πρωτοπόροι και γίναμε παράδειγμα προς μίμηση για όλη την Ευρώπη. Σήμερα το αναπτυξιακό είναι "κουρασμένο", μας αντέγραψαν πολλοί και μας έχουν προ πολλού ξεπεράσει. 

Απαιτείται καινούργιος προσανατολισμός και πολλές οργανωτικές αλλαγές. Φρέσκο πρόγραμμα, προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις του σήμερα και κυρίως του αύριο. Επίσης άξιους και φιλόδοξους ανθρώπους με μεράκι για να το υπηρετήσουν. Θεωρώ πως είναι το σημαντικότερο "στοίχημα" για την επόμενη διοίκηση της Ομοσπονδίας"

Για τον ρόλο του προπονητή είπε: 

"Φέτος συμπληρώνω 43 χρόνια προπονητής και όλο αυτό το διάστημα παρακολουθώ τις εξελίξεις του χώρου. Η γνώση που παλιά σπάνιζε, σήμερα είναι απεριόριστη, ό,τι ψάχνει κανείς μπορεί να εμφανιστεί στην οθόνη με το χτύπημα ενός πλήκτρου. Το ταλέντο πλέον του σημερινού προπονητή που διαβάζει και ενημερώνεται, δεν είναι να αξιοποιήσει το σύνολο της γνώσης, αλλά να αξιολογήσει και να εφαρμόσει ότι ταιριάζει στους αθλητές και την ομάδα του. 

Σήμερα όμως, ενώ υπάρχει καταιγισμός πληροφορίας και χιλιάδες μοντέρνες ασκήσεις, απουσιάζουν τα fundamentals, σε θέματα αθλητικής ηθικής, απαραίτητα εφόδια για ένα νεαρό αθλητή. Παραμένω θιασώτης "ντεμοντέ" αρχών και αντιλήψεων που αφορούν την προπονητική συμπεριφορά μέσα και κυρίως έξω από το γήπεδο".

Σχετικά με την στάση που θα πρέπει να ακολουθούν γονείς νεαρών αθλητών είπε:

Οι γονείς θα πρέπει:

α. Να επιτρέψουν στο παιδί τους να λαμβάνει τις αθλητικές αποφάσεις.

β. Να παρακινούν τα παιδιά να αγωνίζονται σύμφωνα με τους κανόνες. Να σέβονται τις αποφάσεις των διαιτητών. 

γ. Να επιλέξουν με μεγάλη προσοχή τους ανθρώπους στους οποίους θα εμπιστευτούν ότι πολυτιμότερο έχουν, το παιδί τους. Ο Αριστοτέλης έλεγε πως: Είμαστε οι επιλογές μας.

δ. Να αναγνωρίσουν πως προπονητές και γονείς είμαστε στην ίδια πλευρά, είμαστε συνεργάτες. Να μην παρεμβαίνουν στο έργο μας, να ασκούν τα γονεϊκά τους καθήκοντα. Να ξέρουν πως: Ο προπονητής έχει πάντα δίκιο. Ειδικά όταν έχει άδικο.

ε. Να εκτιμούν όταν κάποιος τους λέει την αλήθεια, ακόμη κι αν αυτό είναι στενάχωρο και όχι αυτό που θα ήθελαν να ακούσουν.

στ. Να είναι δύσπιστοι σε υποσχέσεις ατζέντηδων που δηλητηριάζουν τα δικά τους και κυρίως τα μυαλά των παιδιών τους.

ζ. Να εναντιώνονται στη χρήση από τα παιδιά τους επικίνδυνων ουσιών για τον οργανισμό, στην προσπάθεια για τη νίκη.

η. Να επιδιώκουν την προκοπή των παιδιών τους, ισορροπημένα, στο σχολείο και στο γήπεδο.

Για τον Αλεξέι Ποκουσέφσκι με τον οποίο δούλεψε για αρκετά χρόνια στον Ολυμπιακό είπε: 

"Ο Αλεξέι και οι γονείς του πήραν απόφαση ζωής να μετακομίσουν από το Νόβισαντ στην Αθήνα στα 13 του. Αποδείχθηκε πως έκαναν σωστή επιλογή. Δούλεψε απίστευτα σκληρά. Το ταλέντο του είναι μοναδικό, χρειάζεται χρόνο για να ωριμάσει αθλητικά. Αν παραμείνει ταπεινός, αφοσιωμένος στη δουλειά του στο γήπεδο και ο θεός τον βοηθήσει να μην έχει σοβαρό τραυματισμό, θα φτάσει στην κορυφή του Ν.Β.Α". 

Ο κ. Κεραμεύς κατέληξε: "Εύχομαι ολόψυχα το σκούρο σύννεφο του Covid, να απομακρυνθεί όσο πιο σύντομα γίνεται και να ξαναγεμίσουν τα γήπεδα. Λίγη υπομονή ακόμη.

Καλή χρονιά σε όλους. Ευχαριστώ".