***Αυτή είναι μια από τις πολλές επιστολές που κατά καιρούς έχουμε λάβει από γονείς για τις εμπειρίες (δυσάρεστες αρκετές από αυτές), από την ενασχόλησή τους με την ιδιότητα του κηδεμόνα με το αναπτυξιακό μπάσκετ. Σήμερα δημοσιεύουμε ένα μέρος όσων μας έγραψε ο 47χρονος Α.Σ.
***«Έχει περάσει σχεδόν μια 10αετία από τότε που ο γιος μου έζησε την εμπειρία συμμετοχής του σε μια μεγάλη ακαδημία μπάσκετ της Θεσσαλονίκης. Πρόσφατα βρέθηκα σε μια συζήτηση και με λύπη μου διαπίστωσα πως παλιές παθογένειες εξακολουθούν να ταλαιπωρούν το αγαπημένο μας άθλημα.
***Όλα ξεκίνησαν όταν το παιδί άρχισε να παίζει στην εφηβική ομάδα. Ξαφνικά διαπιστώθηκε πως τα περισσότερα μέλη της ομάδας (τουλάχιστον το 80%) είχαν μάνατζερ. Ανάμεσά τους και παιδιά που ήταν φανερό πως δεν είχαν καμιά προοπτική να παίξουν επαγγελματικά.
***Σε μια καλοπροαίρετη ερώτησή μου σε άλλο γονιό «τι είναι αυτό που σε οδήγησε να στραφείς σε ατζέντη;» η απάντησή του ήταν αφοπλιστική: «Ξέρω πως δεν έχει ελπίδες να παίξει επαγγελματικά όμως είναι προτιμότερο να μιλάει με την ομάδα εξ ονόματος του παιδιού μου ένας μάνατζερ. Σε υπολογίζουν περισσότερο κι έτσι μπορεί να παίζει και περισσότερο από κάποιον που δεν έχει. Το ίδιο θα σε συμβούλευα να κάνεις κι εσύ». Θα μπορούσα όμως τελικά δεν το έκανα γιατί πίστευα πως όλο αυτό ήταν μια πλάνη.
***Έκανα κάτι άλλο. Μετά από παρότρυνση και του ίδιου του παιδιού άλλαξα ομάδα. Είναι τραγικό να συμβαίνει αυτό όταν μιλάμε για παιδιά 15, 16 ετών κι ακόμη πιο τραγικό να πιέζονται με αισχρό τρόπο ομάδες και προπονητές…».
Ευχαριστούμε τον Α. Σ. για όσα μοιράσθηκε μαζί μας.
Το επόμενο διάστημα θα δημοσιεύσουμε κι άλλους προβληματισμούς όπως και εμπειρίες ανθρώπων σχετικά με κακώς κείμενα του χώρου.
Καλή χρονιά σε όλους.
0 Σχόλια