Εθνική Εφήβων: Οι ενστάσεις, ο αντίλογος και τα συμπεράσματα

 

Υπήρξαν κάποιες παρατηρήσεις από αναγνώστες με αφορμή το προηγούμενο ποστάρισμα για την Εθνική Εφήβων. Με μεγάλη χαρά, με αφορμή κάποια μηνύματα που ήρθαν στο inbox καταγράψαμε μια σειρά ενστάσεις- σκέψεις (πάντα μέσα από τον διάλογο προκύπτουν χρήσιμα συμπεράσματα), που καταθέσατε τις οποίες συνοψίζουμε στα εξής:

 ** «Σε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα Ομοσπονδίας θα πρέπει ο προπονητής της Εθνικής Ανδρών να είναι full time και να κατευθύνει το επιτέλειο προπονητών. Δεν θα έπρεπε ο Ιτούδης να έχει άποψη και για τα υπόλοιπα τμήματα όπως συμβαίνει με τον Σκαριόλο στο αντίστοιχο ισπανικό πρόγραμμα;» 

** «Φροντίζει η Ομοσπονδία για την επιμόρφωση των προπονητών της; Προσφέρει την δυνατότητα παρακολούθησης τρόπου δουλειάς άλλων χωρών; Κι αν όχι γιατί δεν το κάνει;»

 

** «Για ποιο λόγο επιμένουμε σε ένα παλιό μοντέλο μπάσκετ με πολύ κοντά γκαρντ; Δεν αντιλαμβάνονται πως όταν αμυντικά υστερούμε σε μέγεθος γινόμαστε αυτόματα ευάλωτοι;» 

** «Γνωρίζετε πόσες ώρες δουλειάς με ατομικές προπονήσεις, γυμναστήρια, φυσιοθεραπείες ρίχνουν παιδιά 15, 16, 17 ετών προκειμένου να είναι ανταγωνιστικοί σε επίπεδο εθνικών ομάδων; Γνωρίζετε πως σε πολλές περιπτώσεις το κόστος όλων αυτών αναλαμβάνουν οι γονείς ματώνοντας οικονομικά;»

 ** «Είναι απαραίτητο να θεσμοθετηθεί η παρουσία προπονητών εκ μέρους της Ομοσπονδίας που θα έχει ρόλο «συνδετικού κρίκου» με τα σωματεία προκειμένου να αξιολογεί την ποιότητα προπόνησης σε συλλόγους όπου υπάρχουν μεγάλα ταλέντα». 

 Ως επίλογο αυτό που εμείς θέλουμε να καταθέσουμε σχετικά με την Εφήβων συγκεκριμένα είναι το εξής: Υπήρχαν μεγάλες προσδοκίες από μερίδα κόσμου για αυτή την ομάδα. Η προσγείωση κατά τη γνώμη μου, θα ήταν πράγματι «ανώμαλη» εάν τα τελευταία χρόνια είχαμε συνηθίσει σε πρωτιές και μετάλλια. Αυτό όμως δεν συνέβαινε. Η Ελλάδα παλεύει προκειμένου να σταθεροποιηθεί σε ένα γκρουπ ποιοτικών ομάδων. 

 Αυτοκριτική, διορθωτικές κινήσεις, προτάσεις, δεκτικότητα σε νέες ιδέες αλλοίμονο αν δεν είναι στην ατζέντα της ΕΟΚ.